Με συγκίνηση και χαρά συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα 85χρονά σου και να σου εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας, τα παιδιά σου, ο γαμπρός και οι νύφες, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σου.

Και με την ευκαιρία αυτή ας παρουσιασθούν στα εγγόνια σου τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου, ώστε να γνωρίσουν μερικές αρετές του χαρακτήρα σου, για τον οποίο πολλές φορές μας συνέχαιραν σε κάθε ευκαιρία γνωστοί και φίλοι.

Η γιαγιά σας Ασημίνα γεννήθηκε το 1921 και είναι το τρίτο παιδί από τα έξι της οικογένειας Δημητρίου και Ελένης Μπομπότη. Από τη μικρή της ηλικία ξεχώριζε από τα άλλα αδέλφια της και στο περιβάλλον της για την προθυμία, την εργατικότητα, την ευγένεια, τη διάκριση, την αγάπη για το ωραίο, την πρόοδο και τη μόρφωση.

Οι συνθήκες ζωής στο Βελεστίνο όπως και γενικότερα σε όλη την επαρχία, κατά την προπολεμική περίοδο, ιδιαίτερα κατά τον πόλεμο 1940-1944 και στη συνέχεια τον εμφύλιο έως το 1949, ήταν δύσκολες και ιδιαίτερα δύσκολες για τα κορίτσια, εξ αιτίας της οικονομικής δυσπραγίας και της αδυναμίας να σπουδάσουν, αν ήθελαν, όπως η γιαγιά σας.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός που βίωσε η γιαγιά σας στο τέλος της χρονιάς της Πέμπτης τάξεως του Δημοτικού, όταν με το ενδεικτικό-άριστα δέκα-στα χέρια έτρεξε στον πατέρα της να του το αναγγείλει- ήταν το 1932 εποχή που σπάνια σπούδαζαν τα κορίτσια-και ο πατέρας-της της λέει με παράπονο: τι να σε κάνω κόρη μου και που πήρες άριστα δέκα, το άριστα ήθελα τα αγόρια να το παίρνουν και να σπουδάσουν. Και η γιαγιά σας έμεινε αποσβολωμένη και με το παράπονο. Όμως της άρεσε το διάβασμα και η μόρφωση. Πάντοτε προσπαθούσε να διαβάζει και να μαθαίνει, στοιχείο που το πέρασε και σε μας τα παιδιά της.

Από μικρή της άρεσε η δημιουργία και η καλαισθησία και γι' αυτό ασχολήθηκε με το εργόχειρο φτιάχνοντας πάντοτε ωραίες συνθέσεις, όπως αυτή εδώ σε ηλικία 10 ετών. Ακόμη στην έκθεση των χειροτεχνημάτων της Πέμπτης τάξεως, τότε πάντοτε στο τέλος της χρονιάς γίνονταν έκθεση χειροτεχνίας, είχε κεντήσει ένα ωραίο τραπεζομάντιλο, το οποίο θαύμασαν όλοι οι επισκέπτες ακόμη και στον πατέρα της έκανε εντύπωση, ο οποίος το ανακοίνωσε στο σπίτι, ότι μπράβο στο κορίτσι που το κέντησε και να το χαίρονται οι γονείς του! Και πήρε την απάντηση από τη γυναίκα του «Η κόρη σου ήταν αυτή που το κέντησε».

Αργότερα στα δεκαπέντε της περίπου χρόνια ζήτησε από τον πατέρα της να της φτιάξει ένα αργαλειό για να υφαίνει, για τα δικά της και για ξένα για να έχει ένα εισόδημα. Και πάλι συνάντηση άρνηση από τον πατέρα της με το σκεπτικό μήπως όταν θα παντρευόταν ο άνδρα της την έβαζε να δουλεύει. Πείσθηκε όμως από ένα θείο της ο οποίος του είπε «να μην έχει τέτοια τύχη το κορίτσι τότε και στα χωράφια θα την στείλει να δουλεύει», και έτσι απέκτησε τον αργαλειό, στον οποίο εργαζότανε και είχε ένα εισόδημα. Μάλιστα με χρήματα από τον αργαλειό έβαλε κουρτίνες στα παράθυρα του σπιτιού τους γιατί της άρεσε το ωραίο, ήθελε να τα βλέπει νοικοκυρεμένα.

Πέρασε καταστροφές μέσα στον πόλεμο. Kάηκε το σπίτι και το μεγαλύτερο κατάστημα, αποικιακό στο Βελεστίνο του πεθερού της Σταύρου Καραμπερόπουλου, όταν οι Γερμανοί το 1943 έκαψαν το μισό Βελεστίνο. Ένα άλλο βαρύ πλήγμα που δέχθηκε ήταν ο θάνατος του πατέρα μας του Απόστολου το 1950, επτά χρόνια μετά το γάμο της έχοντας τρία παιδιά μικρά. Εργάσθηκε πάλι με τον αργαλειό και ήταν από τις καλλίτερες του Βελεστίνου, πετυχαίνοντας ύφανση πολύ καλή και από τις δύο όψεις του χαλιού, χωρίς να φαίνονται κόμποι.

Η γιαγιά σας ήταν πολύ ωραία παρά τα τραγικά γεγονότα που βίωσε, που πέρασε, αλλά επί πλέον ήταν σοβαρή με στωικότητα, με διάκριση, εργατικότητα, αρετές που έγιναν αιτία και την παντρεύτηκε το 1955 ο παππούς ο Πολύδωρος Γιαννουδάκης και έτσι αργότερα απέκτησε το τέταρτο της παιδί τον αδελφό μας Μιχάλη.

Όταν προ τεσσάρων ετών η εγγονή της φοιτήτρια Ασημίνα συγκέντρωνε λαογραφικό υλικό από τους κατοίκους του Βελεστίνου την ρώταγαν ποιανού κορίτσι είναι και στη συνέχεια της έλεγαν το πόσο ωραία ήταν η γιαγιά της και αν ακόμη διατηρεί την ωραιότητά της. Επίσης σε συνάντηση στο Βόλο μία Βελεστινιώτισα θυμόνταν και έλεγε ότι η Ασημούλα, δηλ. η γιαγιά σας, ήταν πολύ ωραία, η ομορφότερη του Βελεστίνου.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα και αρετή της γιαγιά σας είναι ότι δεν κατηγορούσε κανένα, δεν κουτσομπόλευε, όπως συνηθίζεται στις περισσότερες γυναίκες. Όταν στο σπίτι μας έρχονταν άλλες γυναίκες, συγγενείς, γειτόνισσες ή και πελάτες για υφαντά την έβλεπα ότι απλά κουνούσε το κεφάλι συγκαταβατικά χωρίς να συμμετέχει στο κουτσομπολιό τους.

Η γιαγιά σας είχε και έχει σεβασμό στις αξίες της οικογένειας, της εκκλησίας και της πατρίδος. Γι’ αυτό και τα παιδιά της είχαν την τύχη και βρήκαν συντρόφους καλούς.

Στην ανατροφή των παιδιών της ήθελε την υπακοή και να μην ακούει άσχημες λέξεις, γιατί και η ίδια ήταν άνθρωπος της προσφοράς και της υπακοής. Σε μικρή ηλικία περί τα οκτώ χρονών ξεστόμισα μια λέξη πολύ συνηθισμένη στους δρόμους και η γιαγιά σας μόνο είπε με νόημα «μπράβο σου», που έγινε μάθημα να μην ξανά λεχθούν παρόμοιες λέξεις. Δεν ανεχόταν την ανυπακοή, γι' αυτό και ήταν αυστηρή ως μητέρα. Μας έστελνε και φέρναμε τις βέργες από τις μουριές και τις είχε στην κρεμάστρα έτοιμες για κάθε περίπτωση ανυπακοής και φασαρίας. Δεν ρωτούσε ποιος έφταιγε, και οι τρεις είχαν μερίδιο στο ξύλο. Ο θείος ο Μιχάλης ήρθε αργότερα όταν εμείς οι τρεις είχαμε φύγει από την παιδική ηλικία.

Της γιαγιά σας της άρεσε το νόστιμο και καλομαγειρεμένο φαγητό, και όταν είχαμε φιλοξενούμενους πάντα άκουγα τα επαινετικά λόγια τους. Ομως ως κανόνα είχε την υγιεινή διατροφή, με φρούτα και σαλάτες, τακτική που πέρασε και σε μας τα παιδιά της. Όταν έβρισκε από τα διαβάσματά της κάτι καλό το κρατούσε ξέχωρα.

Είχε μεγάλη ανεκτικότητα και συγκατάβαση στους ανθρώπους, ακόμη και σε εκείνους οι οποίοι την είχαν πικράνει. Δικαιολογούσε την κατάστασή τους και γι' αυτό πολλές φορές τύχαινε αργότερα και τους συμπαραστεκότανε ηθικά και αν μπορούσε και υλικά.

Και όσοι γνώριζαν τη γιαγιά σας γνωστοί, φίλοι και Σύνεδροι επιστήμονες στα Διεθνή Συνέδρια που διοργανώνουμε στο Βελεστίνο και εκδηλώσεις εδώ στην Αθήνα, πάντοτε μου λέγανε για την ευγένεια της, τη διάκρισή της, τη σοβαρότητά της, την αρχοντιά της, που τελικά αναδίδει η προσωπικότητά της.

Σεβαστή μας μητέρα, δέξου από όλους μας ως ένα εξωτερικό σημείο έκφρασης ευγνωμοσύνης και αγάπης αυτή την πλακέτα στην οποία είναι γραμμένα τα εξής:

«Μητέρα μας ΑΣΗΜΙΝΑ, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης στα 85χρονά σου. Τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα

Δισέγγονά σου».

Να έχουμε μητέρα μας την ευχή σου και εμείς να τύχουμε τις χαρές σου. Να ζήσεις με θαλερότητα και να μας χαίρεσαι όλους.

Ο γιος σου

Δρ. Δημήτριος Απ. Καραμπερόπουλος, Παιδίατρος.

Μαλακάσα, 19 Φεβρουαρίου 2006