Προσφώνηση Δρ. Δημητρίου Καραμπερόπουλου, προέδρου της Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα στην τιμητική εκδήλωση για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό (Καζανάκη), Βελεστίνο, 22 Μαϊου 2011.


Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιε,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Βελεστίνου κ. Δαμασκηνέ,


Αξιότιμη κυρία Δήμαρχε του Δήμου Ρήγα Φεραίου κα Λαίτσου,

Αξιότιμη Αντιδήμαρχε Πολιτιστικών κα Πρίντζου

Αξιότιμοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

Αξιότιμη Πρόεδρε του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου Βόλου κα Γασβαλά,

Αξιότιμες Κυρίες
Αξιότιμοι Κύριοι,

Στην επαναστατική του τακτική ο Ρήγας Βελεστινλής έδινε μεγάλη σημασία στην ενίσχυση της αυτογνωσίας, της αυτοσυνειδησίας των Ελλήνων. Κι' αυτό το πετύχαινε με την αναγραφή στα έργα του των ιστορικών προσώπων, πόλεων, γεγονότων, και με τη γνώση της Τοπικής Ιστορίας. Γι΄ αυτό εξάλλου χαρτογράφησε και την γενέτειρά του, ανέγραψε το τοπογραφικό διάγραμμα του Βελεστίνου, με τα τόσα αρχαιολογικά μέρη, και πολλά σύγχρονά του στοιχεία, θεωρείται από τον αρχαιολόγο Ευάγγελο Κακαβογιάννη στην περισπούδαστη μελέτη του «Η Επιπεδογραφία ης Φεράς του Ρήγα από άποψη αρχαιολογική». Μάλιστα ο Ρήγας έθεσε την Επιπεδογραφία της γενέτειράς του, δίπλα στον τίτλο της δωδεκάφυλλης Χάρτας και πάνω από το τοπογραφικό διάγραμμα των Αθηνών. Τι μεγάλη τιμή για το Βελεστίνο. Προσφέροντας κατ' αυτόν τον τρόπο στους μεταγενέστερους ένα σημαντικό μήνυμα, πως πρέπει ο καθένας να αναδεικνύουμε τα ιστορικά στοιχεία της γενέτειράς του. Γνώριζε καλά ο επαναστάτης Ρήγας Βελεστινλής πως η γνώση της ιστορίας ενδυναμώνει ψυχικά τους κατοίκους, τους συνδέει με το ιστορικό παρελθόν, Γι' αυτό και όλα του τα έργα είναι διάσπαρτα με ιστορικές πληροφορίες.

Στα πρώτα χρόνια των μελετών μας στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αθήνας εκτός βέβαια από εκείνες για τον Ρήγα και την Ιστορία της ιατρικής, γνωρίσαμε για την τοπική Ιστορία του Βελεστίνου την περίπτωση του Βελεστινιώτη λόγιου του 17ου αιώνα Νικόδημο Μαζαράκη Φεραίο, ο οποίος δίδαξε σε διάφορες σχολές της σκλαβωμένης τότε Ελλάδος και σχετική ανακοίνωση είχε κάνει ο καθηγητής Αθανάσιος Καραθανάσης στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο το 1992. Και ένα του έργο, η Γραμματική του έχουμε πρόθεση να την επανεκδώσουμε μια και φωτοτυπία του χειρογράφου βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη μας. Θα εκδοθεί με την επιμέλεια του Διδακτορος φιλοσοφίας και επιστημονικού συντάκτη του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών κ. Απόστολου Σταβέλα.

Με την ανάδειξη των Ιστορικών στοιχείων της γενέτειρας του Ρήγα η Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα προσπαθεί να συνεχίσει την τακτική αυτή με τα Διεθνής Συνέδριά της, ώρα ετοιμάζεται ο Πέμπτος τόμος Υπέρεια και του χρόνου τον Οκτώβριο του 2012 θα συγκληθεί το ΣΤ΄ Διεθνές Συνέδριο.

Μια άλλη περίπτωση ανάδειξης της Τοπικής μας Ιστορίας είναι εκείνη, που παρουσιάζεται στο υπό έκδοση βιβλίο με τον τίτλο «Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου Βελεστίνο την εποχή του Ρήγα και σήμερα». Καταβλήθηκε προσπάθεια να ανευρεθεί η συσχέτιση του παλαιότερα αποκαλουμένου εξωκλησιού του αγίου Αθανασάκου και τώρα ενοριακού ναού του Αγίου Αθανασίου με απόφαση του Σεβασμιωτάτου κ. Ιγνατίου, με τον ναό του αγίου του Αγίου Αθανασίου, τον οποίο ο Ρήγας Μνημονεύει στη Επιπεδογραφία του Βελεστίνου, όπου σήμερα βρίσκεται ο ναός της Παναγίας. Ο παρακείμενος λόφος από τους αρχαιολόγους ονομάζεται του Αγίου Αθανασίου.

Πράγματι η έρευνα έδειξε ότι υπάρχει συσχέτιση και παρουσιάζεται στη έκδοση, η οποία θα έχει και τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου κ. Ιγνατίου.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο της τοπικής ιστορίας του Βελεστίνου ήταν και εκείνο που αναγνώσαμε σχετικά με το σιγγίλιο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κατά το 1256 στο οποίο γίνεται αναφορά στην Επισκοπή Βελεστίνου και στον τότε επίσκοπό της Μιχαήλ. Και με χαρά ακούσαμε αρχικά την ανακοίνωση στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγα το 1992 εδώ στο Βελεστίνο και περιέχεται στα Πρακτικά Υπέρεια του αξιότιμου δικηγόρου και ιστορικού συγγραφέα κ. Απόστολου Παπαθανασίου, ο οποίος έχει κοσμίσει την βιβλιογραφία της Μαγνησίας για την μεσαιωνική περίοδο της, προσφέροντας άγνωστα στοιχεία με τα δημοσιεύματά του, όπως στην προκειμένη περίπτωση για την Επισκοπή Βελεστίνου.

Και όταν ρωτηθήκαμε αν στο Βελεστίνο είχε υπάρξει Επισκοπή αυτά τα δημοσιεύματα από την Υπέρεια αποστείλαμε με τηλεομοιότυπο (φαξ) υπογραμμίζοντας τα σχετικά με την Επισκοπή Βελεστίνου στον Σεβαμισμιώτατο Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο στις 31 Δεκεμβρίου του 2002 για να προσκομισθούν στο τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ώστε να δοθεί στον προς χειροτονία σε επίσκοπο Πρωτοσύγγελο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος κ. Δαμασκηνό το όνομα μιας επισκοπής της περιοχής μαγνησίας, πράγμα που έγινε και έτσι ονομάστηκε τελικά «Ο Επίσκοπος Βελεστίνου Δαμασκηνός» και η επίσημη χειροτονία του έγινε στην Μητρόπολη Αθηνών την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2003.Και κατ' αυτόν τον τρόπο είναι ο πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος που φέρει τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης επισκοπής Βελεστίνου.

Έκτοτε ο Μητροπολίτης Βελεστίνου Δαμασκηνός βρίσκεται συμπαραστάτης στις δραστηριότητες της Επιστημονικής μας Εταιρείας, στα Διεθνή Συνέδριά της τα οποία παρακολουθεί, στις εκδηλώσεις παρουσίασης όπως των Απάντων του Ρήγα στην Αθήνα και των άλλων σχετικών βιβλίων.

Ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο για τις ευλογίες του για την σημερινή εκδήλωση καθώς και για τον χαιρετισμό του.
Τους σεβαστούς πρωτοπρεσβυτέρους π. Χαρίλαο και π. Κωνσταντίνο για την άμεση ανταπόκριση για τη συμμετοχή τους ως ομιλητές στην σημερινή τιμητική εκδήλωση.

Και ευχαριστούμε και όλους εσάς οι οποίοι λαμπρύνεται με την παρουσίασή σας την Τιμητική Εκδήλωση για τον Σεβασμιώτο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό, που από κοινού διοργανώνεται από το Δήμο Ρήγα Φεραίου και την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα.

Σεβασμιώτατε Αγιε Βελεστίνου ευχόμαστε συνέχιση της συμπαράστασή σας για την ευόδωση των σκοπών που είναι η προβολή του έργου του εθνεγέρτη και επαναστάτη Ρήγα και της ιστορίας της γενέτειράς του και της ευρύτερης περιοχή της.

Και δεχθείτε την πλακέτα και περγαμηνή:

«Η Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα τιμά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό, πρώτο επίσκοπο της Εκκλησίας της Ελλάδος φέροντα τον τίτλο της «πάλια ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Βελεστίνου», για το ποιμαντικό και πνευματικό του έργο και την συμπαράστασή του στην Επιστημονική μας Εταιρεία. Βελεστίνο, 22 Μαίου 2011, Για το Διοικητικό Συμβούλιο ο Πρόεδρος Δρ. Δημήτριος Καραμπερόπουλος ο Γ. Γραμματέας Δημήτριος Κογκούλης».




-------------------------------------------------------------------------------------



Δημήτριος Καραμπερόπουλος,
Πρόεδρος Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα

Τιμητική εκδήλωση για τον Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Η Θεσσαλία», Βόλος, 15 Μαϊου 2011

Την πληροφορία για την ύπαρξη της Επισκοπής Βελεστίνου αντλούμε από σιγγίλιο του 1252 του τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, στο οποίο γίνεται αναφορά στον επίσκοπό της Μιχαήλ. Σχετική δημοσίευση του σιγγιλίου έχει γίνει από τον συγγραφέα κ. Απόστολο Παπαθανασίου στις μελέτες του και ιδιαίτερα στα Πρακτικά του Β΄Διεθνούς Συνεδρίου Φεραί-Βελεστίνου-Ρήγα, το 1994.

Και μετά τόσους αιώνες ο τίτλος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Βελεστίνου δόθηκε το 2003 από τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στον Σεβασμιώτατο Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό (Καζανάκη).

Το γεγονός ότι έρχεται πάλι στην επιφάνια η Επισκοπή Βελεστίνου με τον τίτλο που φέρει ο Τιτουλάριος Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός και η άξια εκλογή του θα τιμηθεί σε σχετική εκδήλωση την Κυριακή 22 Μαίου και ώρα 11.30 π.μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Βελεστίνου. Η τιμητική εκδήλωση διοργανώνεται από τον Δήμο Ρήγα Φεραίου και την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα. Στην εκδήλωση θα χαιρετίσουν ο Σεβασμιώτατος Μητροπλίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, η δήμαρχος Ρήγα Φεραίου κ. Ελένη Λαϊτσου, ο πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Δρ. Δημήτριος Καραμπερόπουλος καθώς και εκπρόσωποι Φορέων. Για την προσωπικότητα και το έργο του τιμωμένου θα μιλήσουν ο π. Χαρίλαος Παπαγεωργίου, Γραμματέας Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, Προϊστάμενος Ι. Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, με θέμα «Ιχνηλασία ζωής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνού (Καζανάκη)» και ο π. Κωνσταντίνος Βηλαράς, εφημέριος Ι. Ναού Αποστόλου Θωμά Αερινού, με θέμα Εμπειρίες από την συμπορεύση με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό».

Ένα καλαίσθητο ενημερωτικό έντυπο θα δοθεί στους παρευρισκομένους, στο οποίο γίνεται αναφορά στο βιογραφικό του Μητροπολίτου Βελεστίνου κ. Δαμασκηνού και στην συγγραφική του δραστηριότητά, τα επτά βιβλία που έχει μέχρι τώρα εκδώσει. Επίσης στα έργα του είναι το υπό εκτύπωση είναι βιβλίο με την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ άλλα πέντε βιβλία είναι έτοιμα να εκδοθούν και αναμένουν τον σχετικό εκδοτικό οίκο.



-------------------------------------------------------------------------------

Εισήγηση του π. Κων/νου Βηλαρά: «Εμπειρίες από τη συμπόρευση με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βελεστίνου κ. Δαμασκηνό»

Σεβασμιώτατοι άγιοι Δημητριάδος και Βελεστίνου, Σεβαστοί Πατέρες, Κυρία Δήμαρχε, Κύριοι εκπρόσωποι των Πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, Κύριε Καραμπερόπουλε, πρόεδρε της Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, εμπνευστά μετά της κ. Δημάρχου της σγμερινής Ημερίδας, Κύριοι εκπρόσωποι των Φορέων, Κυρίες και Κύριοι,

Στις ποιμαντικές επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Τιμόθεον (Α. Τιμ. Γ, 28) και Τίτον (Α, 6-9. Β, 7-9) τονίζονται οι αρετές των κληρικών. Γράφει ο Παύλος ότι ο επίσκοπος (και γενικά ο κληρικός) πρέπει να είναι «ανέγκλητος, μη αυθάδης, μη οργίλος, μη πάροινος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής, αλλά φιλόξενος, νηφάλιος, κόσμιος, επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος, φιλάγαθος, σώφρων, όσιος, εγκρατής, καλήν μαρτυρίαν έχειν από έξωθεν».

Ανάλογα προς το ύψος και την ιερότητα της ιεροσύνης είναι και μερικές ιδιότητες που πρέπει να κοσμούν κάθε κληρικό. Τέτοιες ιδιότητες είναι: α) η Αγάπη, β) ο Θειος ζήλος, γ) η ταπεινωσύνη, δ) η πραότητα, ε) η ειρηνικότητα, στ) η επιείκεια, ζ) η σύνεση, η) ο χριστιανικός και ενάρετος βίος θ) η ανεξικακία.

Επιγραματικά ανέφερα μερικές από τις ιδιότητες-αρετές που πρέπει να κοσμούν κάθε κληρικό, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι' άλλες. Ενας τέτοιος κληρικός υπήρξε και είναι ο Σεβασμιώτατος άγιος Βελεστίνου, ο πατέρας Δαμασκηνός, με την απέραντη αγάπη, ζηλωτής, ταπεινός, πράος, ειρηνικός, επιεικής, συνετός, πεπειραμένος, ενάρετος, σοβαρός, προ πάντων ανεξίκακος, απλός, παραστατικός, βαθύς γνώστης και μελετητής της Αγίας Γραφής, καθ' ότι ερμήνευσε Παλαιά και Καινή Διαθήκη (δύσκολο και επίπονο έργο) μελετητής και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Τον Σεβασμιώτατο τον γνώρισα πριν από 48 χρόνια τέτοια εποχή περίπου. Όταν για πρώτη φορά ήλθα στο Βόλο, ήταν από τους πρώτους κληρικούς που γνώρισα, για να μην ειπώ ότι ήταν και ο πρώτος. ΄Εχομε κοινό επίσκοπο χειροτονίας. και είναι πολύ σημαντικό.

Για ένα πεντάμηνο τον γνώρισα σαν λαϊκός, που με επηρέασαν πάρα πολύ τα κηρύγματά του, και οι απογευματινές ομιλίες του. Χριστοκεντρικές, εκκλησιολογικές, σωτηριολογικές, πατερικές, σύγχρονες, ελκυστικές, απλές, κατανοητές με παραδείγματα από την καθημερινή ζωή. Διανθισμένες με ανέκδοτα. (Όχι βέβαια αυτά που εννοούμε πολλές φορές). Σε μια απογευματινή ομιλία του θυμάμαι, το 1963, με θέμα να νικάς το κακό με το καλό, είχε φέρει σαν παράδειγμα ένα ανέκδοτο ( όπως το χαρακτήρισε) με δύο γειτόνισσες. Την καλή και την κακή.

Μιλούσε καρδιακά, απλά, ζεστά, και το καρδιακό μένει. Πάντα έλεγε: ΄Αλλοι ας μιλούν άλλα. Εμείς μιλούμε παντού και πάντοτε για τον Χριστό. Τόνιζε πάντοτε να σεβόμαστε την ετερότητα του άλλου και θα δούμε τον άλλον ως πλησίον και αδελφό.

Ομιλούσε ευκαίρως, ακαίρως, σε βαπτίσεις, σε γάμους, κηδείες, μνημόσυνα. Τόνωνε. Στήριζε. Με ευχαρίστηση τον άκουγες. Γιατί μιλούσε καρδιακά. Ξεχείλιζε κάτι δικό του. Επηρέαζε ακόμη και τους ΄΄κομήτες΄΄ χριστιανούς.

Συλλειτουργήσαμε πολλές φορές, εγώ αρχικά ως διάκονος (τρις και μισό μήνες) και αργότερα ως ιερέας. ΄Αψογος τελετουργός, και φιλακόλουθος. Όταν ήταν υπεύθυνος στο εκκλησάκι του αγίου αποστόλου του Νέου (στο Πάρκο του Βόλου) ενώ παράλληλα ήταν πρωτοσύγγελος, τελούσε καθημερινά όρθρο και εσπερινό.

Ο πατέρας Δαμασκηνός με εγκατέστησε παραμονές Χριστουγέννων (το 1963) στο Αερινό, (τη εντολή και ευλογία του τότε Μητροπολίτου μας κυρού Δαμασκηνού). Οι υποθήκες του, οι παραινέσεις του, οι συμβουλές του με συνόδεψαν και με συνοδεύουν. Βγήκαν μέσα απ' αυτό που είναι, απ' αυτό που βιώνει και που ακόμη ζει. Ας γνωρίζει ότι εγώ προσπάθησα και προσπαθώ να ανταποκριθώ σε όσα με συμβούλεψε.

Έκτοτε ως ιεροκήρυκας ερχόταν κάθε χρόνο στην πανήγυρή μας του Αγίου Θωμά, που εκτός από τους ενορίτες, ερχόταν και πολλοί χριστιανοί από το Βόλο, πνευματικά του παιδιά και άλλοι που ήθελαν να ακούσουν τα συναρπαστικά του κηρύγματα. Πραγματικά καθήλωνε το εκκλησίασμα.

Γενικά δεν άφηνε πανήγυρη για πανήγυρη, όργωνε όλη τη Μητρόπολη. Ήταν ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου (και είναι ακόμη). Δεν άφηνε χωρίο για χωριό που να μη το επισκεφθεί, να λειτουργήσει, να ομιλήσει και να σπύρει το λόγο του Θεού από το 1960 και για όσα χρόνια υπηρέτησε στη Μητρόπολή μας.

Είναι άνθρωπος που εύκολα αποκτά κοινωνικές σχέσεις, γίνεται φίλος, είναι συνεργάσιμος, είναι φωτισμένος κληρικός, έχει ανθρωπιά, απλότητα, καλοσυνάτος, έχει ταπείνωση, ανεξικακία, σοβαρότητα και λεβεντιά (την Κρητική λεβεντιά).

Γνώριζε πράγματα και καταστάσεις για μας τους ιερείς, τις πρεσβυτέρες μας, τα παιδιά μας, πολλά από τα οποία ο ίδιος βάπτισε και τα φώναζε με τα μικρά τους ονόματα και αυτό που τόσο τον αγαπάνε και έχουν ακόμα αγαθή την ανάμνησή του.

Είχε και έχει ιώβεια υπομονή και με χιούμορ. Όταν του ευχήθηκα περαστικά, κουράγιο και υπομονή στην Κλινική, μετά τον τραυματισμό του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα από Αερινό στο Βόλο (κάταγμα και στα δύο χέρια), η απάντησή του (μέσα από τον πόνο του): Τι λέε Δέσποτα, δεν μου τάκοψαν (τα χέρια) όπως των μαρτύρων! ΄Ισα-ίσα μου τάκαναν και σιδερένια! (έχει ακόμα τα σιδερένια καρφιά) και ανέφερε χαρακτηριστικά: ¨Όταν κόβαν χέρια και πόδια κάποιου μάρτυρα, αυτός (ο μάρτυρας) έλεγε, ¨κλαδεύουν το κλήμα για να φέρει καρπό πολύ¨. Είναι ένας μεγάλος μαϊστορας του χιούμορ. Ταυτόχρονα πολύ πιστός και σοβαρός.

Αξέχαστες πάλι οι δέκα μέρες στην Παναγία Ξενιά που ήταν υπεύθυνος σε σεμινάριο για θέματα τελετουργικής, το 1964, για μας τότε τους 15 νέους κληρικούς. Πολλά ωφεληθήκαμε από τις σοφές του υποδείξεις και τις άψογες τελέσεις των Ιερών Ακολουθιών.

Ως πνευματικός ο Σεβασμιώτατος είχε πολλά πνευματικά παιδιά. Βοήθησε πολλές ψυχές ακολουθώντας ένα δρόμο πραγματικής ελευθερίας. Ήταν πολύ ελαστικός εκεί που έπρεπε να είναι. Συζητούσε το πρόβλημα του καθενός και μέσα από το διάλογο έβρισκε τη σωστή λύση. ΄Ηταν αυστηρός με τον εαυτό του και ελαστικός με τους άλλους. Κατανοούσε τον άλλον.

Εκεί που ήταν άφθαστος, ήταν ως Πρωτοσύγκελος. Το γραφείο του ήταν πάντοτε διάπλατα ανοικτό. Μας δεχόταν πάντοτε χαρούμενος και με το χιούμορ που τον διέκρινε. Ρωτούσε πάντοτε για τις οικογένειές μας, για την πρόοδο των παιδιών μας. (Ίντα κάνουν Δέσποτα τα κοπέλια σας; Προοδεύον πνευματικά και στα γράμματα;) Είχαμε ένα πολύ καλό σύμβουλο και συμπαραστάτη κατά την ομολογία και του Σεπτού ποιμενάρχη μας κ. Ιγνατίου σε μια ημερίδα στο Συνεδριακό στα Μελισσιάτικα.

Δεχόταν τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια, ενδιαφερόταν για τα προβλήματα της Ενορίας μας, έδινε τις πιο σωστές λύσεις με νηφαλιότητα, με απλότητα με καλοσύνη και αγάπη. Η ταπεινοφροσύνη του και η πραότητά του και η ανεξικακία του σε έκανε να τον πλησιάζεις και να συνδέεσε ψυχικά μαζί του.

Όταν για κάποιο διάστημα , «Κύριος οίδε» βίωσε , ο κατά πάντα ανεπίληπτος, μία περιπέτεια, αντιμετώπισε το όλο θέμα με υπομονή, με ανεξικακία, έδειξε συγχωρητικότητα και ψυχικό μεγαλείο, συγχωρώντας όλους όσοι τον πίκραναν. Πάντοτε είχε σαν σημαία του το: «Λοιδωρούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν» (Α Κορ. Δ΄12) και το «Ος (Χριστός) λοιδωρούμενος ουκ αντελοιδώρει» (Α Πέτρου Β΄23).

Η πίστη του και η αγάπη του στον σταυρωθέντα και αναστηθέντα Χριστό μας, τον έκανε να αφίσει τον εαυτόν του στην αγαπή πρόνοια του Θεού, ο Οποίος (Θεός) όπως είπε και στον χειροτονητήριο εις Επίσκοπον λόγο του, κατηύθυνε τα διαβήματά του και την πορεία του.

Μερικές φορές κατηγορούνται άδικα και οι κληρικοί. Αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα Αγίων (απ' τα πάμπολλα) που ταλαιπωρήθηκαν από άδικες συκοφαντίες:

1.Ο Μέγας Αθανάσιος (ο Στύλος της Ορθοδοξίας) εξορίστηκε πέντε φορές και πέρασε τα 16 απ' τα 46 χρόνια στην εξορία. Κάθε φορά που έφευγε απ' την αρχιεπισκοπή Αλεξανδρείας έλεγε: «Νεφίδριόν εστι και θάττον παρελεύσεται».

2. Ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πέθανε στην εξορία και τελευταίες του λέξεις ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Σεβασμιώτατε άγιε Βελεστίνου, πολυσέβαστε και πολυαγαπημένε μας πατέρα Δαμασκηνέ, από τη συμπόρευση μας έχω πάμπολες εμπειρίες και αγαθές αναμνήσεις προσωπικές. Με εγκαταστήσατε, όπως προανέφερα, στην Ενορία μου. Με επισκεφθήκατε άπειρες φορές στο σπίτι μου, βαπτίσατε ένα απ' τα παιδιά μου και ένα πα' τα εγγόνια μου (εύχομαι να τα στεφανώστε (κιόλας) τα εγγόνια μου. Υπογράψατε την άδεια μετάβασης μου στην Πάτμο (ως πρωτοσύγκελλος) για να αναλάβω υπηρεσία στην Πατμιάδα Σχολή, τη ευλογία του μακαριστού και αξέχαστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου. Με τιμήσατε με το οφφίκειο του Πρωτοπρεσβυτέρου τη αδεία και ευλογία του Σεπτού Ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου. Για όλα Σας είμαι ευγνώμων. Περισσότερο όμως γιατί σταθήκατε δίπλα μου αδελφικά, φιλικά, συμβουλευτικά.

Εύχομαι υϊκώς να είστε γερός (όχι γέρος όπως μου λέτε), να μείνετε αυτό που είστε, γρήγορα να σας έχομε κοντά μας, κοντά στον ποιμενάρχη μας που τόσο σας αγαπά και τα έτη Σας να είναι πολλά (Μαθουσάλια).

Εύχεσθε υπέρ εμού, άγιε Δέσποτα.

ΥΓ. Το ανέκδοτο με τις δυο γειτόνισσες την καλή και την κακή. Ηταν δύο γειτόνισσες, η μία ήταν πολύ κακή. Μάλωνε με την καλή γειτόνισσα. Τις απηύθυνε βρισιές, κατάρες πολύ συχνά. Η καλή γειτόνισσα της έλεγε «ας είσαι καλά» Δεν αντιδρούσε άσχημα.

Μία ημέρα η κακή γειτόνισσα πέταξε στην αυλή της καλής μερικά σκουπίδια και αγκάθια και σαν να μην έφθανε αυτό, την προκαλούσε κιόλας λέγοντάς της ότι εγώ τα έριξα για να σε κάνω να σκάσεις. Να δω τώρα δε θα πεις και συ καμιά κακή κουβέντα.

Η καλή γειτόνισσα πήγε στον ωραίο ανθόκηπό της έκοψε τα καλλίτερα τριαντάφυλλα, τα έκανε μια ωραία ανθοδέσμη, έγραψε ένα μπιλιετάκι και το έστειλε με το κοριτσάκι της στην κακή γειτόνισσα. Στο μπιλιετάκι έγραφε: «΄Ο,τι έχει κανείς στην καρδιά του, εκείνο και προσφέρει». Αυτή η πράξη της καλής γειτόνισσας, συνετέλεσε να γίνει η κακή, καλή.