Ο Γαληνός στο Βιβλίον Β΄, κεφ. ιε΄, του μνημονευθέντος έργου γράφει «Περί γάλακτος», «Περί οξυγάλακτος» και «Περί τυρού» . Το γάλα αποτελεί τροφή και η σύστασή του ποικίλει κατά τις διάφορες εποχές του έτους καθώς και από το ζώα που το παράγουν. Σημειώνει ότι της αγελάδος το γάλα είναι «παχύτατον και λιπαρώτατον», ενώ της καμήλου υγρότατο και ελάχιστα λιπαρό και μετά είναι του ίππου και του όνου. Το γάλα της αιγός είναι «σύμμετρον» στη σύσταση, ενώ του προβάτου είναι παχύτερο. Απόψεις τις οποίες επαναλαμβάνει και στο έργο του «Περί ευχυμίας και κακοχυμίας τροφών», στο οποίο επί πλέον σημειώνει ότι συνήθως στην Ελλάδα πίνουν γάλα αιγών και προβάτων ενώ δε άλλα έθνη το γάλα βοών, «αιγείω μεν ουν γάλακτι πλείστω χρώνται παρ' ημίν, ώσπερ εν άλλοις έθνεσι βοείω, χρώνται δε και τω προβατείω πολλάκις». Παρόμοιες απόψεις αναγράφει και ο Διοσκουρίδης.

Στο γάλα περιέχονται «ορρός», «τυρός» και «λιπαρός χυμός», ο οποίος είναι άφθονος στο βόειο γάλα, από τον οποίο παρασκευάζουν το «βούτυρον». Οπως σημειώνει, οι άνθρωποι των ψυχρών χωρών λουόμενοι χρησιμοποιούν το βούτυρο αντί του ελαιολάδου. Παρατηρεί ότι αν τοποθετήσεις το βούτυρο του γάλακτος σε αναμμένα κάρβουνα θα δημιουργηθεί φλόγα, όπως συμβαίνει αν βάλλεις λίπος, «επ' ανθράκων διαπύρων εκχέης αυτό, φλόγα ποιούν ώσπερ η πιμελή». Μάλιστα το βούτυρο το χρησιμοποιούν όπως και το λίπος σε ιατρικές συνταγές, όπως καταπλάσματα και ως συστατικό στην παρασκευή διαφόρων φαρμάκων.

Στο γάλα των προβάτων και αιγών υπάρχει λιγότερο λίπος, ενώ ελάχιστα περιέχεται στο όνειο γάλα «το δε γάλα των όνων ήκιστα μετέχει τοιούτου χυμού», γι΄ αυτό και σημειώνει ότι σπανίως «ετυρώθη τινι κατά την γαστέρα», όταν κάποιος το έπινε ζεστό. Επίσης σημειώνει ότι το γάλα αν αναμιχθεί με αλάτι και μέλι τότε αδύνατον «παγήναι», να πηχθεί και να τυρωθεί στο στομάχι. Τονίζει ότι όταν το γάλα περιέχει περισσότερο ορρό τότε παρουσιάζει υπακτική ιδιότητα, ενώ αν έχει περισσότερα τυρώδη στοιχεία έχει συσταλτική ιδιότητα. Γι' αυτό σημειώνει ότι οι «παλαιοί» χρησιμοποιούσαν γάλα με περισσότερο ορρό «προς υπαγωγήν της γαστρός». Δυνατόν να προσθέσει κανείς μέλι ή και αλάτι.

Η δύναμη του γάλακτος, όπως τονίζει ο Γαληνός, εξαρτάται αν αυτό είναι εύχυμο και άριστον. Αντίθετα το κακόχυμο γάλα προκαλεί κακόχυμους εκείνους που το χρησιμοποιούν, «το γε κακόχυμον γάλα τοσούτον ου συντελεί εις ευχυμία, ώστε και τους χρωμένους αυτώ κακοχύμους εργάζεται». Μάλιστα παραθέτει μία περίπτωση παιδιού, το οποίο, λόγω θανάτου της θηλαζούσης, θήλαζε από άλλη γυναίκα που ήταν κακόχυμος με αποτέλεσμα το σώμα του να γενίσει έλκη. Τονίζει ότι το γάλα της ήταν κακόχυμο, λόγω του γεγονότος ότι έτρωγε άγρια λάχανα λόγω του ενσκήψαντος λιμού και η ίδια είχε βγάλει έλκη, όπως και άλλοι, που διαιτώντο παρομοίως. Σημειώνει ότι κατά την ίδια εποχή και άλλων γυναικών τα παιδιά είχαν τέτοια έλκη. Παρατηρεί επίσης ότι και της αιγός το γάλα, που έχει φάει τα βότανα σκαμμωνία ή τιθύμαλος γίνεται κακόχυμο με επίδραση στο στομάχι. Ομοίως ο Διοσκουρίδης προσθέτει και τα βότανα ελλέβορος, λινόζωστις και κλιματίς.

Ο Γαληνός σημειώνει ότι το γάλα με περισσότερο ορρό είναι «ακινδυνότατον», ενώ όταν είναι «παχύτητος τυρώδους» είναι δυνατόν να βλάψει τους νεφρούς εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προδιάθεση για δημιουργία λίθων. Επιπροσθέτως στο έργο του «Υγιεινών Λόγος Ε΄» επαναλαμβάνει την ίδια γνώμη «και επί γάλακτος χρήσει πολυχρονίω λίθον γεννήσαντα κατά τους νεφρούς οίδα». Η άποψη ότι το γάλα δυνατόν να δημιουργήσει λίθους στους νεφρούς αναφέρεται και από τον Ιπποκράτη. Ο Γαληνός επισημαίνει ότι το γάλα είναι ωφέλιμο στους πνεύμονες και γενικά στον θώρακα, «τοις δε κατά θώρακα και πνεύμονα χωρίοις αγαθόν άπαν εστί γάλα». Μάλιστα σε άλλο έργο του επισημαίνει ότι οι ιατροί Ευρυφών, Ηρόδοτος και Πρόδικος συνιστούσαν στη φθίση (φυματίωση) την άμεση λήψη του γάλακτος από το μαστό γυναικός, ενώ ο Γαληνός συμπληρώνει και τη χορήγηση ονείου γάλακτος. Ωστόσο σημειώνει ότι το γάλα δεν είναι καλό σε κεφαλαλγίες, σε παθήσεις των υποχονδρίων, και ότι δημιουργεί φουσκώματα στο στομάχι πολλών ανθρώπων, ενώ λίγοι είναι εκείνοι στους οποίους δεν θα παρουσιασθεί αυτή η κατάσταση, «πνευματούται γαρ εν τη γαστρί παμπόλλοις, ως ολιγίστους είναι τους μη πάσχοντας τούτο», προσθέτοντας ότι αποβάλλεται αυτή η ιδιότητα αν ληφθεί με «εδέσματα», όπως «άμυλος», ρύζι, σιμιγδάλι κ. ά.

Επισημαίνει ότι η συνεχής χρήσις του γάλακτος βλάπτει τους οδόντας, τους οποίους κάνει «ευσήπτους» και «διαβιβρωσκομένους», καθώς και τα ούλα, τα οποία γίνονται «πλαδαρά». Μάλιστα συνιστά μετά την λήψη του γάλακτος να γίνονται πλύσεις του στόματος με αραιωμένο κρασί «οίνω κεκραμένω» ή ακόμη και ανέρωτο, προσθέτοντας ότι είναι καλλίτερα αν προστεθεί και μέλι, διότι κατ' αυτόν τον τρόπο θα «απορρύπτεται» ό,τι υπόλειμμα θα έχει έχει παραμείνει στα δόντια και τα ούλα «εκ του γάλακτος τυρώδες».

Στη συνέχεια ο Γαληνός γράφει «περί οξυγάλακτος»(σελ. 689-696) και «περί τυρού», (σελ. 696-699), με την παρατήρηση ότι είναι «παχύχυμοι» με αποτέλεσμα να δημιουργούν λίθους στους νεφρούς κατάσταση, που εξαρτάται, όπως σημειώνει, από τη «φυσική δυσκρασία» και την «διάθεσιν» του οργανισμού. Μάλιστα επισημαίνει ότι οι παλαιός τυρός είναι «κακόχυμος» και συνιστά να αποφεύγεται «ως μηδέν αγαθόν έχοντα μήτ' εις πέψιν, μήτ' εις ανάδοσιν, μήτ' εις ούρησιν, μήτ' εις υπαγωγήν γαστρός, ώσπερ γε μηδ' εις ευχυμίαν», (σελ. 687). Να προτιμάται ο πρόσφατος τυρός, όπως τα είδη τυρών που μνημονεύει, «ο παρ' ημίν εν Περγάμω και κατά την υπερκειμένην αυτής Μυσίαν», αποκαλούμενος «υπό των εγχωρίων οξυγαλάκτινος», που είναι ευχάριστος στη γεύση, αβλαβής στον στόμαχο, εύπεπτος, και όχι κακόχυμος και παχύχυμος, όπως όλα τα τυριά. Ακόμη προσθέτει ότι πολύ καλός τυρός είναι «ο παρα τοις πλουσίοις ευδοκιμών εν Ρώμη», που επονομάζεται «βαθύσικος τυρός» και μερικοί άλλοι σε άλλα μέρη. Ο Γαληνός επισημαίνει πως οι διαφορές των τυρών εξαρτώνται από τα είδη των ζώων από τα οποία λαμβάνεται το γάλα, τον τρόπο της παρασκευής του τυρού και «τας ηλικίας αυτών των τυρών», αν είναι πρόσφατοι ή πολυκαιρισμένοι.

Το γάλα εκτός από τροφή χρησιμοποιείται και ως φάρμακο σύμφωνα με τον Γαληνό στο έργο του «Περί της των απλών φαρμάκων κράσεως και δυνάμεως», στο οποίο επί πλέον γίνεται αναφορά στη χρησιμοποίηση ως φαρμάκων και των επί μέρους συστατικών του γάλακτος: ορού, τυρού και βουτύρου. Ενδεικτικά σημειώνουμε ότι ο ορρός του γάλακτος χρησιμοποιούνταν μαζί με κολλύρια σε παθήσεις των οφθαλμών, με «ανώδυνα φάρμακα» σε καρκινώδη έλκη και για πλύσεις του στόματος σε διάφορες φλεγμονές του. Ωστόσο με έμφαση σημειώνει ότι «ουκ αληθεύουσιν» μερικές θεραπευτικές πρακτικές ότι τάχα εμποδίζεται η εμφάνιση των τριχών του εφηβαίου αν πριν από την ήβη επιχρισθεί με γάλα σκύλας και ακόμη ότι μετά από πόση του γάλακτος αποβάλλονται τα νεκρά έμβρυα από την μήτρα.

Τέλος σημειώνουμε ότι τα κείμενα του Γαληνού για το γάλα πέρασαν και στους μετέπειτα ιατρούς. Ενδεικτικά γίνεται αναφορά με τους σχετικούς τίτλους των κεφαλαίων στον Ορειβάσιο: «Περί γάλακτος και τυρού, εκ του Γαληνού», «Περί οξυγάλακτος», «Περί γαλακτοποσίας, εκ των Ρούφου, κείται εν τω λόγω τω περί διαίτης πέμπτω εν τοις μέσοις του λόγου». Επίσης στον Ρούφο Εφέσιο και στον Αέτιο: «Εκ του Ρούφου και Γαληνού Περί γάλακτος», «Περί διαφοράς γάλακτος», «Περί διαφοράς γάλακτος από της έξεως του ζώου», «Περί της από των ωρών του έτους διαφοράς το γάλακτος», «Περί της από της νομής διαφοράς γάλακτος», «Περί της ηλικίας διαφοράς γάλακτος», «Τίσι το γάλα αρμόδιον», «Περί τρόπου και καιρού χρήσεως και μέτρον», «Τίνας βλάπτει το γάλα», «Περί της εψήσεως το γάλα», «Περί ορρού γάλακτος εκ του Γαληνού», «Περί του ηδονής χάριν συνεψομένων τω γάλακτι εκ του Γαληνού», «Περί οξυγάλακτος εκ του Γαληνού», «Περί πρωτογάλακτος εκ του Γαληνού», «Περί της πηκτής καλουμένης εκ του Γαληνού», «Περί τυρού Γαληνού», «Φάρμακον το δια του παλαιού τυρού προς πώρου ποδαγρών, Γαληνού», «Περί της ενεργείας του νέου τυρού του έξωθεν προσαγομένου. Γαληνού», «Περί βουτύρου. Γαληνού».

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

"Περί γάλακτος" στο έργο του Γαληνού, Περί τροφών δυνάμεως.

Ο Γαληνός γράφει «Περί γάλακτος» στο έργο του «Περί τροφών δυνάμεως», βιβλίο Β΄, κεφ. ιε΄. Σημειώνει ότι της αγελάδος το γάλα είναι «παχύτατον και λιπαρώτατον», ενώ της καμήλου υγρότατο και ελάχιστα λιπαρό και μετά είναι του ίππου και του όνου. Το γάλα της αιγός είναι «σύμμετρον» στη σύσταση, ενώ του προβάτου είναι παχύτερο. Παρόμοιες απόψεις αναγράφει και ο Διοσκουρίδης Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 70.

Στο γάλα περιέχονται ο «ορρός», ο «τυρός» και ο «λιπαρός χυμός», ο οποίος είναι άφθονος στο βόειο γάλα, από τον οποίο παρασκευάζεται το «βούτυρον». Στο γάλα των προβάτων και αιγών υπάρχει λιγότερο λίπος, ενώ ελάχιστα περιέχεται στο όνειο γάλα «το δε γάλα των όνων ήκιστα μετέχει τοιούτου χυμού», γι' αυτό και σημειώνει ότι σπανίως «ετυρώθη τινι κατά την γαστέρα» όταν κάποιος το έπινε ζεστό. Τονίζει ότι όταν το γάλα έχει ορρό περισσότερο τότε παρουσιάζει υπακτική ιδιότητα ενώ αν έχει περισσότερα τυρώδη στοιχεία έχει συσταλτική ιδιότητα. Γι' αυτό σημειώνει ότι οι «παλαιοί» χρησιμοποιούσαν γάλα με περισσότερο ορρό «προς υπαγωγήν της γαστρός».

Η δύναμη του γάλακτος τονίζει ότι εξαρτάται αν είναι εύχυμο και άριστον. Αντίθετα το κακόχυμο γάλα δημιουργεί κακόχυμους εκείνους που το χρησιμοποιούν. Μάλιστα περιγράφει μία περίπτωση παιδιού, το οποίο λόγω θανάτου της θηλαζούσης θήλαζε από άλλη κακόχυμο γυναίκα και το σώμα του γέμισε με έλκη. Επίσης παρατηρεί ότι και της αιγός το γάλα γίνεται κακόχυμο όταν έχει φάει τα βότανα σκαμμωνία ή τιθύμαλος. Ο Διοσκουρίδης προσθέτει επί πλέον και τα βότανα ελλέβορος, λινόζωστις και κλιματίς.

Το γάλα με περισσότερο ορρό είναι «ακινδυνότατον», ενώ όταν είναι «παχύτητος τυρώδους» είναι δυνατόν να βλάψει τους νεφρούς σε εκείνους οι οποίοι έχουν προδιάθεση για δημιουργία λίθων, άποψη η οποία αναγράφεται και από τον Ιπποκράτη, Περί αέρων, υδάτων και τόπων, 9. Ο Γαληνός γράφει επί πλέον «Περί οξυγάλακτος» και «Περί τυρού». Τέλος σημειώνουμε ότι τα κείμενα του Γαληνού για το γάλα πέρασαν και στους μεταγενέστερους ιατρούς, όπως στον Ορειβάσιο, Ρούφο τον Εφέσιο και Αέτιο.

SUMMARY

«Milk» in Galen's work About properties of foods

Galen in his work "About food properties", book B', chapter 15, writes "About milk". He notices that the cow's milk is "thick and fat", whereas camel's milk is with more liquid and with little fat and following are the horse's and donkey's milk. Goat's milk is "in good analogy" of its composition, whereas sheep's milk is thicker. Dioscorides is of similar opinion.

Milk includs the "liquid", the "cheese" and the "fatty liquids", which is plentiful in cow's milk, from which butter is made. Sheep and goat milk contain less fat and even less in donkey's milk.

Galen emphasizes that when milk contains more liquids then it has

laxative properties, whereas when it contains more cheese elements it has contraction properties. He notes that the elders used milk with more liquids as a laxative.

He emphasizes that milk's properties depend on its good quality. On the contrary milk which is not of good quality causes the creation of unfavourable fluids. He especially describes a child's case, whose mother had died and because he was breast-fed by another woman with bad fluids his body was covered with ulcers. He also remarks, when a goat eats the herbs skammonia or tithymalos its milk becomes unfavourable. Dioscoridis also adds three more herbs ellevoros, linozostis and klimatis.

The milk with more liquids is harmless, whereas when it contains more cheese elements it can harm the kidneys, which have a predisposition of producing stones, an opinion which is also shared by Hippocrates, "About air, water, places, 9". Galen moreover writes "About oxygalaktos (yogurt)" and "About cheese" .

Finally we note that Galen's opinions about milk have been passed on to doctors Oribasios, Rufus of Ephesos and Aetios.

--------------------------------------------------------------------------------

Βλ. Κων. Γ. Λαμέρα, «Ο Βίος και το έργο του Γαληνού», στο Γαληνού Περί κράσεων, Βιβλιοθήκη ΄΄Παπύρου΄΄, αριθ. 24, Εν Αθήναις 1938, σελ. 11.

Εκδοσις του G.C. Khuehn, Κλαυδίου Γαληνού, Απαντα, Cl. Galeni, Opera Omnia, τόμ. VI, Leipzing 1825, επανατύπωση Georg Οlms Verlag, Hildesheim-Zuerich-New York 2001.

Εκδοσις του G.C. Khuehn, ό. π., σελ. 681-689 και 689-699. Σημειώνουμε ότι στον ΄Ομηρο, Ιλιάς Δ 434, Ε 902 μνημονεύεται «γάλα λευκόν» και Ιλιάς Λ 639 «αίγειος τυρός» και στον Πλούταρχο, Υγιεινά παραγγέλματα 19, γίνεται αναφορά στην «δύναμιν» του γάλακτος ως τροφή, «των δ' υγρών γάλακτι μεν ουχ ως ποτώ χρηστέον, αλλ’ ως σιτίω δύναμιν εμβριθή και πολυτρόφον έχοντι».

Βλ. επίσης και Αριστοτέλους, Περί ζώων ιστορίαι Γ΄, 20, «παν δε γάλα έχει ιχώρα υδατώδη, ος καλείται ορρός, και σωματώδες, ο καλείται τυρός. έχει πλείω τυρόν το παχύτερον των γαλάκτων... Εστι δε λεπτότατον με γάλα καμήλου, δεύτερον δ' ίππου, τρίτον δ' όνου. παχύτατον δε το βόειον». Παρόμοια γράφει για το γάλα της καμήλου και ο Πλίνιος. Βλ. The Natural History of Pliny. Translated by the late John Bostock and H.T. Riley, London, George Bell & Sons, and New York, 1892, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 83-85.

G.C. Khuehn, ό. π., τόμ. 6, σελ. 765- κ. εξ.

Διοσκορίδης, Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 70-72, έκδ. Max Wellmann, Pedanii Dioscuridis Anazarbei, De materia medica libri quinque, τομ. I, σελ. 143-147 και εκδ. Κάκτου, Αρχαίοι Ελληνική Γραμματεία΄΄Οι Ελληνες΄΄ αρ. 776, Αθήνα 2000, σελ. 46-54.

Το βούτυρο ως έλαιο του γάλακτος αποκαλείται από τον Αθήναιο, Δειπνοσοφισταί, Βιβλίο Χ, 67 (447), «αλείφονται δε ελαίω από γάλακτος».

Διοσκορίδης, Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 70.

Ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι για τα παιδιά είναι υγιεινότερο το γάλα με λιγώτερο «τυρό». Βλ. Αριστοτέλους, Περί ζώων ιστορίαι Γ΄, 20, «τροφιμώτατον με ουν το πλείστον έχον τυρόν, υγιεινότεον δε τοις παιδίοις το ελάττονα».

Γαληνού, Υγιεινών Λόγος Ε΄, έκδ. G.C. Khuehn, τόμ. 6, σελ. 344.

Ιπποκράτους, Περί αέρων, υδάτων και τόπων, 9: «Γίγνεται δε παισί (λιθίασις) και από του γάλακτος ην μη υγιηρόν ή, αλλά θερμόν τε λίην και χολώδες».

Βλ. Γαληνού, Θεραπευτικής μεθόδου Βιβλίον Η΄, έκδ. G.C. Khuehn, τόμ. 10, σελ. 474-475, και στη σελ. 366 «οι παλαιοί δε και γυναίκα θηλάζουσαν εφίστων τοις τη φθόη κάμνουσι», καθώς και στο έργο Περί ευχυμίας και κακοχυμίας τροφών, κεφ. δ ΄, έκδ. G.C. Khuehn, τόμ. 6, σελ. 774. Τη χορήγηση του γάλακτος στη «φθίση» συνιστά ο Ιπποκράτης, Αφορισμοί 5, 64, ο Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 70, 6, και ο Κέλσος, Βλ. Celcus, De Medicina, Book III, 22, 10, translated by W. G. Spencer, Loeb Classical Library, London, reprinted 1971, vol. 1, σελ. 331.

Χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης, Αφορισμοί 5, 64 σημειώνει ότι «Γάλα διδόναι κεφαλαλγέουσι κακόν..και οίσιν υποχόνδρια μετέωρα και διαβορβορύζοντα», άποψη που αναγράφει και ο Κέλσος, ό. π.

Η άποψη αυτή μνημονεύεται και από τον Παύλο τον Αιγινίτη. Βλ. The Seven Books of Paulus Aeginata, translated from Greek with a commentary, ed. Francis Adams, τόμ. I, London 1844, σελ. 151.

Ο Στράβων, Γεωγραφικά 311 (7,4,6), αναφέρει ότι οι Σκύθες τρέφονταν από ίππων γάλα και οξύγαλα και γι' αυτό και ο ΄Ομηρος,(Ιλιάς Ν, 6) ονόμασε τους διαμένοντας την περιοχή τους γαλακτοφάγους, «ιππείω δε και τυρώ και γάλακτι και οξυγάλακτι (τούτο δε και όψημα εστιν αυτοίς κατασκευασθέν πως), διόπερ ο ποιητής άπαντας είρηκε τους ταύτη γαλακτοφάγους». Για τους Σκύθες γράφει και ο Ιπποκράτης, Περί αέρων, υδάτων και τόπων, 18, «πίνουσι γάλα ίππων και ιππάκην τρώγουσι, τούτο δ΄ εστί τυρός ίππων». Την «ιππάκη» μνημονεύει ο Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 71.

Ο Γαληνός αναφέρει ότι «εκόλλησεν» ένα μεγάλο τραύμα χωρικού επιθέτοντας οξυγαλάκτινο τυρό της πατρίδος του. Βλ. Γαληνού, Περί της των απλών φαρμάκων κράσεως και δυνάμεως, έκδ. G.C. Khuehn, ό. π., σελ. 272.

Γαληνού, Περί της των απλών φαρμάκων κράσεως και δυνάμεως Βιβλίον Κ΄, κεφ. ζ΄-ι΄, έκδ. G. C. Khuehn, ό. π., τόμ. ΧΙΙ, (Περί γάλακτος, Περί ορού γάλακτος, Περί τυρού, Περί βουτύρου), σελ. 263-273.

Σχετικά ο Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής, Β΄, 70, γράφει ότι « ιστορούσι δε τινές το της πρωτοτόκου κυνός γάλα ψιλούν τρίχας καταχρισθέν και θανασίμων φαρμάκων αντιφάρμακον είναι ποθέν και τεθνηκότων εμβρύων εκβόλιον».

Βλ. Ορειβασίου Ιατρικών συναγωγών προς Ιουλιανόν, Βιβλίον Β΄, έκδοση U. C. Bussemaker et Ch. Daremberg, Ouvres d' Orivase, Paris, 1851, τόμ. 1, σελ. 159-169.

Βλ. Oeuvres de Rufus d' Ephese, έκδ.Ch. Daremberg et Em.Ruelle, Παρίσι, 1879, σελ. 315.

Βλ. Αετίου Αμιδηνού, Βιβλίων Ιατρικών, τόμ. Α΄, τουτέστι Βιβλία οκτώ τα πρώτα, ΄Αλδου, Βενετία 1534, φύλλα 31-33.