Συγκεκριμένα σε ένα μικρό άρθρο με τίτλο «Ιατρική. Παράδοξον φαινόμενον», καταχωρίζεται η περίπτωση ενός παιδιού με τα χαρακτηριστικά προώρου ήβης, που «προ ολίγου» είχε ανακοινωθεί στην Ιατρική Σχολή των Παρισίων από δύο ιατρούς, του χειρουργού και του μαιευτήρα. Αναγράφεται το όνομα του παιδιού και το έτος γεννήσεως 20 Οκτ. 1817, από γονείς υγιείς και μετρίου αναστήματος, ενώ κατά τη γέννησή του «η ανάπτυξίς του ήτο πολύ πλέον προχωρημένη παρ' εις τα παιδία». Γίνεται παρουσίαση των χαρακτηριστικών της προώρου ήβης όταν το παιδί ήταν δεκαοκτώ μηνών με εμφάνιση «χαριεστάτη» και ανάστημα που αντιστοιχούσε σε παιδί ηλικίας 7 ή 8 ετών, «ήδη έχει ανάστημα 3 ποδών και 8 δακτύλων» δηλ 109 εκ. «Το σώμα του μυώδες, το δέρμα σπυρωτόν (grenu) και ισχυρόν, καθώς ενός εφήβου». Είχε τριχοφυϊα στους βραχίονες, τους μηρούς και γένι, ενώ παρουσίαζε «όλα τα χαρακτηριστικά της εφήβου και ανδρικής ηλικίας», χωρίς όμως να γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στα γεννητικά όργανα. Σήκωνε βάρος 35-40 χιλιογράμμων και η φωνή του ήταν δυνατή, αλλά «δεν προφέρει τας λέξεις παρ' ατελώς». Δεν αγαπούσε την συναναστροφή των παιδιών της ηλικίας του, αλλά είχε ευχαρίστηση να επιδεικνύει τη δύναμή του, να μετατοπίζει βαριά αντικείμενα και δύσκολα ανοίγουν τη παλάμη του, «όταν την κλείη».

  Από την έως τώρα έρευνά μας περίπτωση προώρου ήβης στην ελληνική γλώσσα συναντήσαμε στην Ιατρική Εφημερίδα του Στρατού, Φεβρ. 1896, σελ. 447, μετάφραση από την Medicine moderne, ενώ δεν μνημονεύεται η πρόωρος ήβη σε τρία συγγράμματα Παιδιατρικής του 19ου αι., που ερευνήσαμε, ( Α. Βιτσάρη, 1871, A. D'Espine και C.Ricot, ελλην. μετάφρ. Κ. Κυριαζίδου, 1884, A. Descroizilles, ελλην. μετάφρ. Γρ. Γρηγοράκη, 1891).

  Συμπέρασμα. Η παρουσιασθείσα περίπτωση παιδιού με πρόωρο ήβη, που δημοσιεύθηκε στον Ερμή το Λόγιο του 1821, θα πρέπει να θεωρείται, από ότι είναι μέχρι σήμερα γνωστό, ως η πρώτη αναφορά στην ελληνική γλώσσα.