 Στην ελληνική ιατρική σκέψη του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνος, όπως αυτή αποτυπώνεται στα έντυπα ελληνικά βιβλία, σημαντική εθεωρείτο η συμμετοχή του δέρματος, με τη λειτουργία της αδήλου διαπνοής ή διαφορήσεως, στη διατήρηση της υγείας του ανθρώπου. Στην αρχή της εργασίας παρου-σιάζονται μερικές αναφορές στην άδηλο διαπνοή που έχουν καταχωρισθεί σε κείμενα αρχαίων κλασσικών ιατρών, όπως του Ιπποκράτους, «Περί τροφής», 28, του Γαληνού, «Περί φυσικών δυνάμεων», 70, 98, Αρεταίου, «Οξέων νούσων θεραπευτικόν», Β,7,5, Σωρανού «Γυναικείων» Β΄, 22,3.
Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στα έντυπα βιβλία της εξεταζομένης περιόδου και διαπιστώνεται ότι μνημονεύουν τον εισηγητή και μελετητή της αδήλου διαπνοής Ιταλό καθηγητή S. Santorius (1561-1636), τα πειράματά του και τις στατιστικές του μετρήσεις. Επίσης, γίνεται αναφορά στη σημασία της αδήλου διαπνοής στη διατήρηση της υγείας. Συγκεκριμένα, η μελέτη έχει δείξει ότι ήδη από το 1745, στο βιβλίο του Αντωνίου Στρατηγού, «Ιωάννου Δομινίκου Σαντορίνου, Διδασκαλία θεωρικοπρακτική περί πυρετών», αφιερώνεται κεφάλαιο «Περί διαφορήσεως». Γίνεται, ακόμη, αναφορά και στα ακόλουθα βιβλία: Γεωργίου Βεντότη, «Νουθεσίαι εις τον λαόν», Βενετία 1780, του Κων. Μιχαήλ, «Διαιτητική», Βιέννη 1794, «Αυνανισμού επιτομή», Βενετία 1777, Ρήγα Βελεστινλή, «Φυσικής απάνθισμα», Βιέννη 1790, Ανθίμου Γαζή, «Γραμματική των φιλοσοφικών επιστημών», Βιέννη 1799, Κων. Κούμα, «Χημείας επιτομή», Βιέννη 1808, Αναστασίου Γεωργιάδου, «Ιατροφιλοσοφική ανθρωπολογία», Βιέννη 1810, Γρηγορίου Καλλιρρόη, «Παραγγελίαι περί υγείας και μακροβιότητος», Βενετία 1829.
|
Επικοινωνία
Εκτύπωση 
English